Próba Webera – wzbudzony stroik należy przystawić do szczytu czaszki w linii pośrodkowej lub do okolicy nasady nosa. Badanie wykonuje Edyta Piłka, protetyk słuchu.
Historia kamertonu sięga XVIII wieku. Został on wynaleziony w roku 1711 przez Johna Shore’a, nadwornego angielskiego trębacza i lutnistę, aby trzymać strój lutni. W medycynie stroiki zaczęto wykorzystywać znacznie później. Pierwsze wzmianki na ten temat pochodzą z roku 1827, kiedy fizyk i wynalazca Charles Wheatstone odkrył, że dźwięk stroika przystawionego do kości czaszki jest lepiej słyszany (co określa się jako lateralizację) w uchu z zamkniętym przewodem słuchowym. Najprościej zjawisko to można wytłumaczyć w ten sposób, że zatkanie ucha, a tym samym gorsze słyszenie hałasu zewnętrznego, skutkuje słabszym zagłuszaniem przewodzenia dźwięku na drodze kostnej.
Zjawisko przewodnictwa kostnego zostało odkryte już znacznie wcześniej. W XVI wieku badał je włoski lekarz Giovanni Filippo Ingrassia. Zaobserwował on, iż drgający instrument jest słyszalny, gdy zostanie przyłożony do zębów. Efekt ten nazwano objawem Ingrassiego. Spostrzeżenia te potwierdził w późniejszych latach włoski uczony Hieronimus Capivaccio. Zauważył on, że są pacjenci skarżący się na niedosłuch, którzy słyszą instrument muzyczny, jeśli zostanie on przyłożony do ich zębów. Jego zdaniem wskazywałoby to na jakąś przeszkodę w przewodzeniu dźwięków w uchu (niedosłuch przewodzeniowy). Jeśli natomiast badani nie słyszą podawanego w ten spo- Diagnostyka Zaburzeń słuchu Mają widełkowy kształt i są wykonane z metalu. Po uderzeniu wydają prosty ton o określonej częstotliwości. Zawsze ten sam. Kamertony wykorzystywane są przez muzyków do strojenia instrumentów, a lekarze używają działających na podobnej zasadzie stroików laryngologicznych, aby w sposób szybki i prosty sprawdzić słuch pacjenta. Stroiki otolaryngologiczne sób dźwięku, to problem najprawdopodobniej dotyczy nerwu słuchowego (niedosłuch odbiorczy).
Przez wiele lat stroiki były jednym z podstawowych narzędzi przeznaczonych do badania słuchu. Uczeni opracowali różnego rodzaju próby stroikowe mające pomóc w bardziej precyzyjnym diagnozowaniu zaburzeń słuchu. Ich podstawowym zadaniem jest zbadanie zachowania się przewodnictwa kostnego dźwięku i jego stosunku do przewodnictwa powietrznego w celu określenia lokalizacji i charakteru niedosłuchu. Współcześnie u pacjentów najczęściej wykonuje się dwa rodzaje tych prób.
Więcej w wydaniu lipiec/sierpień 4/138/2014
https://sklep.inz.waw.pl/w-numerze-lipiecsierpien-41382014/
KUP TERAZ
http://www.ifps.org.pl/web/wydawnictwa/isklep.php