O nadopiekuńczości mówi się nieraz, że jest wyrazem egoistycznej postawy rodzica. Nadmierne kontrolowanie i wyręczanie dziecka to zachowania charakterystyczne przede wszystkim dla matek. – Myślę, że wynika to głównie z braku wiary we własne dziecko, mówi Nina Ambroziak, psycholog i terapeuta, wyjaśniając, jakie mogą być skutki nadopiekuńczości.
W rozwoju dziecka mówimy o psychicznych narodzinach dziecka lub potocznie o odcięciu pępowiny. Jest to moment, kiedy dziecko dokonuje psychicznej separacji od matki po to, by wytworzyć własną, niezależną, odrębną tożsamość. Wymaga to gotowości dwóch stron: matki i dziecka. Już około 50% trzylatków jest gotowych na proces separacji. By do niego doszło i by przebiegł on prawidłowo, dziecko musi mieć pewność, że jeśli poniesie porażkę, będzie czekała na sposób zaufania do świata. Jeżeli dziecko nie ma do kogo „odejść”, to separacja z matką nie nastąpi do czasu pojawienia się takiej osoby.
Niestety są dzieci, które nigdy nie doświadczą procesu separacji. To dzieci matek wysokolękowych, depresyjnych. Taka matka zrobi wszystko, żeby dziecko przy sobie zatrzymać. Przejawem takiej postawy jest nadopiekuńczość.
Skłonność do nadopiekuńczości nie jest rzadkością wśród rodziców, jakkolwiek mówiąc o „rodzicach”, mam na myśli przede wszystkim matkę. W swojej praktyce zawodowej nie spotkałam bowiem nadopiekuńczych ojców, nawet wśród tych samotnie wychowujących dzieci. Być może taka postawa matek związana jest z uwarunkowaniami kulturowymi. W Polsce wzorem macierzyństwa jest bowiem tzw. matka Polka, która bez reszty poświęca się dziecku. Jej szczęście i dobro są mniej ważne niż szczęście i dobro dziecka. Powinna więc zrezygnować z własnych pragnień, zainteresowań i wszystko podporządkować dziecku. Ma ono stanowić epicentrum jej świata.
Więcej w wydaniu listopad/grudzień 6/146/2015
https://sklep.inz.waw.pl/zdrowych-swiat-slysze-nr-listopadgrudzien-61462015